Een tijdje geleden werd ik gemaild door een meisje genaamd Lauri, waarin ze een idee had om een artikel voor elkaars blog te schrijven. Ik accepteerde dit aanbod, en zo hebben we beide een artikel geschreven. Ik ben zelf heel blij met het artikel wat zij opgeleverd heeft, en ik hoop dat jullie hem net zo goed vinden als ik. Haar blog kan je vinden op www.littlenotes.nl. Veel leesplezier!
Hallo allemaal, ik ben Lauri, ik ben 17 jaartjes oud en ik woon in Noord-Brabant.
Mijn hobby’s zijn DIY-en, bakken, naar tweede hands winkeltjes gaan en natuurlijk BLOGGEN!
Sinds een tijdje heb ik nu mijn eigen blog genaamd LittleNotes.nl en daarop kan ik al mijn creativiteit en emoties kwijt. Dat is soms ook wel nodig, want ik heb een vorm van reuma waardoor ik in een rolstoel zit en zo’n drie dagen in de week alleen maar op bed kan liggen. Een poosje terug had ik contact met Sara over gastbloggen en tadaaa…. Ik sta nu op haar blog en Sara op de mijne. Super gaaf, toch?! Ik hoop dat jullie het leuk vinden en veel lees en knutsel plezier.
Zo beginnen gesprekken vaak op het internet: Hallo, ik ben Lauri, ik ben 17 jaar oud en erg creatief. Ik spreek graag af met vrienden, heb twee leuke cavia’s, ben graag in de natuur en maak graag taarten. Zo ben ik dus eigenlijk net als iedere andere tiener. En dan, na een paar gesprekken, komt mijn andere kant aan het licht: Ik zit in een rolstoel en kom zo’n 3 dagen in de week mijn bed niet uit.
Dan denken veel mensen “ach wat een zielig meisje, die kan helemaal niks”. Maar het leuke is, ik ben niet zielig en ik kan super veel!
Toch ben ik er achter gekomen dat mensen het moeilijk vinden om dat te accepteren.
Niet omdat ze het niet willen, omdat ze hun best niet doen of om mij te pesten. Gewoon omdat ze niet weten hoe ze er mee om moeten gaan dat ik ziek ben.
Dat probleem hebben meer mensen, wanneer ik ga informeren naar mede ‘bedliggers’ en ‘rolstoelzitters’. Zo vraagt de ene in de supermarkt of dat ze je kunnen helpen met de dingen op de band leggen, erg lief. Maar pakt de volgende gewoon het mandje gewoon van je schoot zonder het te vragen en begint met uitladen. Ook lief natuurlijk, maar dat zou jij ook niet leuk vinden wanneer iemand dat bij jou doet.
Laatst hoorde ik van een vriendin dat er aan haar vriendin die achter de rolstoel stond, werd gevraagd of mijn vriendin in de rolstoel een lolly mocht hebben. Met als reactie terug van mijn vriendin “ik ben godverdomme 28 hoor!”. Tja, rolstoelzitters en bedliggers worden vaak verkeerd ingeschat en verkeerd begrepen. Sommigen kunnen zich daar heel erg aan ergeren, ik zie het meer als niet weten hoe je er mee om moet gaan.
Probeer eens te denken vanuit het perspectief van die ander. Jij probeert gewoon aardig te doen wanneer je ziet dat de toonbank veel hoger is dan de rolstoel en daarom helpt met uitladen. Je vergeet alleen eventjes te vragen of dat mag. Ook kan het zo zijn dat het meisje in de rolstoel wel 28 lijkt, een leeftijdsachterstand heeft en je vraagt of ze een lolly wil hebben. Een beetje ongelukkig wanneer je erachter komt dat dit niet het geval is, maar wel lief bedoelt.
De struggles van rolstoelzitters zijn groot, maar buitenstaanders weten vaak ook niet wat er van hen verwacht wordt. Want zeg nou zelf. Wanneer je heel erg loopt te kloten met dat mandje bij de kassa en niemand vraagt überhaupt of ze kunnen helpen, dan pas kun je zeggen dat de samenleving echt naar de klote is.
Liefs,
Lauri
Mijn hobby’s zijn DIY-en, bakken, naar tweede hands winkeltjes gaan en natuurlijk BLOGGEN!
Sinds een tijdje heb ik nu mijn eigen blog genaamd LittleNotes.nl en daarop kan ik al mijn creativiteit en emoties kwijt. Dat is soms ook wel nodig, want ik heb een vorm van reuma waardoor ik in een rolstoel zit en zo’n drie dagen in de week alleen maar op bed kan liggen. Een poosje terug had ik contact met Sara over gastbloggen en tadaaa…. Ik sta nu op haar blog en Sara op de mijne. Super gaaf, toch?! Ik hoop dat jullie het leuk vinden en veel lees en knutsel plezier.
Zo beginnen gesprekken vaak op het internet: Hallo, ik ben Lauri, ik ben 17 jaar oud en erg creatief. Ik spreek graag af met vrienden, heb twee leuke cavia’s, ben graag in de natuur en maak graag taarten. Zo ben ik dus eigenlijk net als iedere andere tiener. En dan, na een paar gesprekken, komt mijn andere kant aan het licht: Ik zit in een rolstoel en kom zo’n 3 dagen in de week mijn bed niet uit.
Dan denken veel mensen “ach wat een zielig meisje, die kan helemaal niks”. Maar het leuke is, ik ben niet zielig en ik kan super veel!
Toch ben ik er achter gekomen dat mensen het moeilijk vinden om dat te accepteren.
Niet omdat ze het niet willen, omdat ze hun best niet doen of om mij te pesten. Gewoon omdat ze niet weten hoe ze er mee om moeten gaan dat ik ziek ben.
Dat probleem hebben meer mensen, wanneer ik ga informeren naar mede ‘bedliggers’ en ‘rolstoelzitters’. Zo vraagt de ene in de supermarkt of dat ze je kunnen helpen met de dingen op de band leggen, erg lief. Maar pakt de volgende gewoon het mandje gewoon van je schoot zonder het te vragen en begint met uitladen. Ook lief natuurlijk, maar dat zou jij ook niet leuk vinden wanneer iemand dat bij jou doet.
Laatst hoorde ik van een vriendin dat er aan haar vriendin die achter de rolstoel stond, werd gevraagd of mijn vriendin in de rolstoel een lolly mocht hebben. Met als reactie terug van mijn vriendin “ik ben godverdomme 28 hoor!”. Tja, rolstoelzitters en bedliggers worden vaak verkeerd ingeschat en verkeerd begrepen. Sommigen kunnen zich daar heel erg aan ergeren, ik zie het meer als niet weten hoe je er mee om moet gaan.
Probeer eens te denken vanuit het perspectief van die ander. Jij probeert gewoon aardig te doen wanneer je ziet dat de toonbank veel hoger is dan de rolstoel en daarom helpt met uitladen. Je vergeet alleen eventjes te vragen of dat mag. Ook kan het zo zijn dat het meisje in de rolstoel wel 28 lijkt, een leeftijdsachterstand heeft en je vraagt of ze een lolly wil hebben. Een beetje ongelukkig wanneer je erachter komt dat dit niet het geval is, maar wel lief bedoelt.
De struggles van rolstoelzitters zijn groot, maar buitenstaanders weten vaak ook niet wat er van hen verwacht wordt. Want zeg nou zelf. Wanneer je heel erg loopt te kloten met dat mandje bij de kassa en niemand vraagt überhaupt of ze kunnen helpen, dan pas kun je zeggen dat de samenleving echt naar de klote is.
Liefs,
Lauri